ସତରେ କ’ଣ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି
ନାଁ ତା’ର ଭଗବାନ, ମାତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରେ ସେ ପୁରା ବିପରୀତ;
ଗୋଟିଏ ମସ୍ତ ବଡ ନାସ୍ତିକ ସିଏ | ରିକ୍ସା ଟାଣି ସ୍ତ୍ରୀ, ପୁଅ ତଥା ନିଜର ପେଟ ପୋଷେ | ସ୍ତ୍ରୀର
ନାମ ଚଂଚଳା; ମାତ୍ର ସେ ପୁରା ସରଳ ଓ ଈଶ୍ଵର ବିଶ୍ଵାସୀ | କପଟର ‘କ’ ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ଜାଣେନାହିଁ |
ପୁଅର ନାମ ବିଶିକେଶନ କିନ୍ତୁ ଗରିବ ଘରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିବାରୁ ବାଲ୍ୟକାଳରୁ ଅବହେଳିତ ଓ ଅନାଦୃତ |
ଘରେ ତାଙ୍କର ଗାଈଟିଏ ଥାଏ, ନାଁ ତାର କାମଧେନୁ | ଚଂଚଳା ଏ ନାଁ ଦେଇଥିଲା ପୁରାଣ ପଢି, ମାତ୍ର ଗାଈଟା
ଏକଦମ ବୁଢୀ | ଦିନକୁ ପୋଷେ ମଧ୍ୟ ଦୁଧ ଦିଏ ନାହିଁ, ବରଂ ତା ପାଇଁ ଝମେଲା ଅନେକ | କେଉଁ ଦିନ
କାହା ବାଡିରେ ପଶି କ’ଣ ଖାଇଗଲାଣି ତ ଆଉ କେଉଁ ଦିନ ଘରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ହମ୍ମା ରଡି ଛାଡି ପଘା
ଛିଣ୍ଡାଇଲାଣି | ମଣିଷମାନେ ଦୁଇ ଓଳି ଠିକ୍ ସେ ପେଟ ପୁରା ଖାଇ ପାରୁନାହାନ୍ତି, ବୁଢୀ ଗାଈଟା
କଥା ପଚାରେ ବା କିଏ ? ଭଗବାନଟା ରାତିରେ ଫେରି ଗେରେ ଗେରେ ହୁଏ | ଗାଈଟାକୁ ବିକି ଦେବା ପାଇଁ
ଅନେକ ଥର କହିଛି ସେ; କିନ୍ତୁ ବିରୋଧ କରେ ଚଂଚଳା, କହେ ଗାଈ କୁଆଡେ ମାତା | ଗୋମାତାକୁ ବିକ୍ରୀ କରିବା
ଅର୍ଥ ଗୁଡାଏ ପାପ ଭାଗ୍ୟରେ ଲେଖିବା | ଥମିଯାଏ ଭଗବାନ |
× × ×
ସେମିତି
ହେଉଥାଏ ବର୍ଷା | ତିନିଦିନ ହେଲାଣି, କମୁନି ଜମାରୁ | ଭଗବାନ ଚାଳ କଣା ଦେଇ ଘର ଭିତରେ ପଡୁଥିବା
ପାଣି ଆଡକୁ ଚାହିଁ କେଜାଣି କ’ଣ ଭାବୁଥାଏ | ଚଂଚଳା କରୁଥାଏ ଠାକୁର ପୂଜା | ନିଦରେ ଶୋଇଥାଏ ବିଶିକେଶନ
| ହଠାତ୍ ତାର ନିଦ ଭାଂଗିଲା ଓ ସେ ଚଂଚଳାକୁ ଖାଇବାକୁ ମାଗିଲା | କିନ୍ତୁ ଚଂଚଳା ଠାକୁର ପୁଜା
ଅଧାରୁ ଛାଡି ଆସିବାକୁ ନାରାଜ୍ | ଏଥର ବିଶିକେଶନ ଭୋକ ବିକଳରେ କାନ୍ଦିବା ଆରମ୍ଭ କଲା, ତଥାପି
ଚଂଚଳା ଅଟଳ | ହାର ମାନିଲା ବିଶିକେଶନ, ଗଲା ଭଗବାନ ପାଖକୁ |
ବୋଧହୁଏ ଭଗବାନକୁ ଝାମା ନିଦ ଟିକେ ଆସିଯାଇଥିଲା
| ଆଖି ଖୋଲି ପୁଅର କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ ଦେଖି, ସେ ହେଲା ବ୍ୟଥିତ | ରାଗରେ ଅଗ୍ନିଶର୍ମା ହୋଇ କହିଲା,
“ଶାଳୀ ମାଇକିନିଆ ଠାକୁର ପୁଜା କରୁଛି | ବିଶିଆ ମୋର ଏଠି ଭୋକରେ ଗଡିଲାଣି... ଶାଳୀର ଠାକୁର ପୁଜା
ଛଡଉଛି... ରହ, ଆଜି ତୋର ଦିନକୁ ମୋର ଦିନେ |”
ଚିରା ଫଟା ମଇଳା ଗାମୁଛାକୁ ଅଂଟାରେ ବାନ୍ଧି
ଦୁମ୍ ଦୁମ୍ ହୋଇ ମାଡି ଗଲା ସେ | ପୁଜା ସାରି ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରୁଥାଏ ଚଂଚଳା | ଅପେକ୍ଷା କରି
ପାରିଲାନି ଭଗବାନ, ଏକବାରେ ଚୁଟି ଧରି ଘୋଷାରି ଆଣିଲା | ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଚିତ୍କାର କଲା ଚଂଚଳା |
ଭଗବାନ: ପୁଅ ମୋର ଭୋକ
ବିକଳରେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଗଡିଗଲାଣି, ଆଉ ତୁ ଏଠି ଠାକୁର ପୁଜା କରୁଛୁ ?
ଚଂଚଳା: ତିନିଦିନ ହେଲା
ରିକ୍ସା ନେଇ ଯାଇନ ଯେ, ଘରେ ଦାନା ବୋଲି ଗୋଟେ ହେଲେ କିଛି ନାହିଁ...
ଭଗବାନ: ଆଉ ଠାକୁର
ପୁଜା କଲେ ଘରକୁ ଦାନା ଚାଲି ଆସିବା ନାଇଁ | କେତେଥର କହିଛି, ଏ ବୁଢୀ ଗାଇଟାକୁ ବିକିଦବା ? ନାଁ, କୁଆଡେ ପାପ ହବ | ଆରେ ଶଳା ଖାଇକି ବଂଚିଥିଲେ ସିନା,
ପାପ ପୁଣ୍ୟର ହିସାବ କରିବୁ...
ଚଂଚଳା: ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଗୁଡା ସବୁ ବିଡି ଧୁଆଁରେ ଉଡି ଗଲାଣି...
ଆଉ କରିବ ବା’ କଣ? ଶେଷରେ ଗୋମାତାକୁ ବିକି ଖାଇବ?
ଭଗବାନ: ଆଉ ତୋ ଦିଅଁ
ଦେବତାଙ୍କୁ କହୁନୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବେ | ଆବେ, ମାଗ ସେ ମୁର୍ତିକୁ... ସେ ଫଟୋକୁ... ସେଥିରୁ ଗଳିବ
ନାନା ରକମର ଖାଦ୍ୟ |
ଚଂଚଳା: ହଁ, ଦିଅଁଙ୍କ
କୃପା ହେଲେ, ସେଥିରୁ ବି ଖାଦ୍ୟ ବାହାରିବ | ମୁଁ ଆର ସାହି ପ୍ରବଚନରେ ଶୁଣିଛି, ସାଧୁ ବାବା
କହୁଥିଲେ... ଭଗବାନ, ଈଶ୍ଵର, ଆଲ୍ଲା ସବୁ ଏକ | ଭଗବାନ ସବୁ ଆଡେ ଅଛନ୍ତି...
ଭଗବାନ: ହୁଃ,
କହିଲା କ’ଣ ନା ସବୁ ଅଡେ ଅଛନ୍ତି... କାହିଁ ମତେ ତ ଦେଖାଯାଉ ନାହାନ୍ତି ? ତୁ ମତେ ଦେଖାନି, କୋଉଠି
ଅଛନ୍ତି? ଆଉ ଯଦି ସବୁ ଅଡେ ଅଛନ୍ତି, ତାହେଲେ ସବୁ ବେଳେ ସେ ଫଟୋ ଆଉ ମୁର୍ତିକୁ କାହିଁକି ଧରି
ବସିଛୁ ?
(ନୀରବ ରହିଲା ଚଂଚଳା)
ଭଗବାନ: କହ, ତୋ
ଠାକୁର କୋଉଠି ଅଛି ? ଆସୁ ମତେ ଦେଖା ଦେଉ | ମୋ ପୁଅକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଉ | ଶଳା, କହିଲା କ’ଣ ନା’
ସବୁ ଆଡେ ଅଛି ଠାକୁର | କୋଉଠି ଅଛି... ଡାକ୍ ବେ ଶଳା ତୋ ଠାକୁରକୁ...
ଚଂଚଳା: ତୋରୀ ପରି ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି
ବାହାର କରିଥିଲା ବୋଲି ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ ମରିଥିଲା, ପ୍ରଭୁ ନରସିଂହଙ୍କ ହାତରେ |
ଭଗବାନ: ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ !!
ପ୍ରଭୁ ନରସିଂହ !! ଆବେ ସିଏ କିଏ ବେ ?
ଚଂଚଳା: ମଗଜରେ ତ ମସଲା
ନାହିଁ, ନିଶା-ଧୁଆଁରେ ସବୁ ଉଡିଗଲାଣି... ଆଉ ଏ ସବୁ ଜାଣିବୁ କେମିତି? କେତେଥର କହିଛି ମୋ ସହ
ବାବୁଙ୍କ ଘରକୁ ଚାଲ୍... ବାବୁଆଣୀ ପୋଥି ପୁରାଣ ପଢିବେ... ଶୁଣିବୁ, ଟିକେ ଅକଲ୍ ଆସିବ |
ଭଗବାନ: ଆରେ ଶୁଣ,
ପୋଥି ପୁରାଣ ଏସବୁ ତୁମ ମାଇପି ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ | ଆମେ ହେଲୁ ମର୍ଦ ପୁଅ, ଆମକୁ ଏଥିରୁ କ’ଣ ମିଳିବ
କହିଲୁ ଦେଖି?
ଚଂଚଳା: (ଛିଗୁଲେଇ
କହିଲା) ନାଁ... କିଛି ମିଳିବନି | ଯଦି ଏଗୁଡା ଖାଲି ମାଇପିଙ୍କ ପାଇଁ ତାହେଲେ ଆମ ଗାଁ ମନ୍ଦିର
ନନା କେମିତି ଏ ସବୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ?
ଭଗବାନ: ତୁ ସେ
ମାଇଚିଆଟା କଥା କାହିଁକି କହୁଛୁ ? ତୁ କଣ ତା’ ଗୁଣ-ଗାରିମା ଜାଣିନୁ? ହେଃ, ଅସରପା ଗୋଟେ ଚଢେଇ,
ନା ସେ ଗୋଟେ ମଣିଷରେ ଗଣା ? ଗଲା ସୋମବାର ଫୁଲ ଦେଉ ଦେଉ ସେ ସାହୁ ଘର ବୋହୁର ହାତ ଧରିଥିଲା
ବୋଲି ବହେ ମାଡ ଖାଇଥିଲା...
ଚଂଚଳା: ଆରେ ତୁମେ ଏତେ କଥା
କେମିତି ଜାଣିଲ ମ ?
ଭଗବାନ: ଆରେ, ରିକ୍ଶା ଚଲାଏ
ମୁଁ ରିକ୍ଶା | ଏ ସାରା ସହରର ଖବର ମୋ ପାଖରେ... ତୁ କଣ ଭାବୁଛୁ...
ଚଂଚଳା: କି ଯୁଗ ହେଲା ଲୋ
ମା... ଶେଷରେ ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କ ଆସ୍ଥାନରେ ବି... ହେ ପ୍ରଭୂ...
ଭଗବାନ: ମୁଁ ପା’ ଭଡା
ନେଇ କି ଯାଇଥିଲି ସାହୁ ସାହି, ସେଇଠି ଜାଣିଲି |
ଚଂଚଳା: ସେଇ କଥା ଖାଲି ଜାଣିଥା,
ପୋଥି ପୁରାଣ କଥା କାହିଁକି ଜାଣିବ? ଏଗୁଡା ଖରାପ୍ କଥା |
ଭଗବାନ: ଆବେ, ସେଟା କୋଉ ଗଛର
ଫଳ ବେ, ଯୋଉଟା ଏ ଭଗବାନ ରିକ୍ସାବାଲାକୁ ଅଜଣା?
ଚଂଚଳା: ହଉ କୁହ ତ, ମୁଁ ଟିକେ
ଶୁଣିବି |
ଭଗବାନ: ଉୁଁ...
ଉୁଁ... ଏଇ ସାମାନ୍ୟ କଥା ଜାଣିନୁ; କ’ଣ ନା ସବୁ ଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ମନ୍ଦିର ଯାଉଛି ପ୍ରବଚନ
ଶୁଣିବାକୁ... ହୁଃ | ହଉ, ଶୁଣ ମୁଁ ଛୋଟ କରି କହୁଛି... ଏଇ ଯୋଉ ଗୋଟେ ଦଶ ମୁଣ୍ଡିଆ ରାକ୍ଷସ
ଥିବା | କାହା ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଚୋରିକରି ନେଇ ଆସିଥିବ ବୋଲି...
ଚଂଚଳା: (ଖୁବ୍ ଜୋରରେ
ହସି ଉଠିଲା) ତୁମେ ମତେ ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ କଥା କହୁ କହୁ, ରାମାୟଣ ଭିତରେ କ’ଣ ପଶିଗଲଣି | (ପୁଣି
ହସିଲା)
(ନିଜ ଭୁଲ୍
ବୁଝିପାରି ହସିଲା ଭଗବାନ | ବିଶିକେଶନକୁ ବି ମାଡିଲା ହସ... ୟା ଭିତରେ ସେ ଭୁଲିଯାଇଥିଲା ପେଟର ଭୋକ
|)
ଚଂଚଳା: (ହସି ହସି) ତୁମେ କିଛି
ଜାଣିନ, କିନ୍ତୁ ବାହାସ୍ଫୋଟରେ କିଏ କ’ଣ ତୁମକୁ ବଳେଇ ଯିବ ?
ଭଗବାନ: (ହଠାତ୍ ରାଗିଗଲା)
କଣ ହେଲା ମୁଁ କିଛି ଜାଣିନି... ଆଉ ତୁ ସବୁ ଜାଣିଛୁ? ହଉ, ଏତେ ଯଦି ଜାଣିଛୁ ତାହେଲେ ମତେ ଟିକେ
ବୁଝେଇ କହିଲୁ ଦେଖି...
ଚଂଚଳା: ହଉ ଶୁଣ (ଆରମ୍ଭ କଲା
ଚଂଚଳା)
ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ ଥିଲା ଭାରୀ ଅତ୍ୟାଚାରୀ |
ତା’ ପୁଅ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ଥିଲା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପରମ ଭକ୍ତ | ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ ନିଜ ପୁଅକୁ ମାରିବାକୁ ପଛେଇ
ନଥିଲା | ହେଲେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦର କିଛି ବି ହେଲାନି | ଓଲଟା ଅନେକ କ୍ଷତି ହେଲା ହିରଣ୍ୟ
କାଶ୍ୟପର | ଦିନେ ଅତି ରାଗିଯାଇ ସେ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦକୁ ଡାକି ପଚାରିଲା, “କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ତୋ ଭଗବାନ,
ଦେଖା ମତେ ?” ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ କହିଲା, “ଈଶ୍ଵର ସର୍ବତ୍ର
ବିଦ୍ୟମାନ” | ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ ଗୋଟେ ଖମ୍ବକୁ ଦେଖେଇ କହିଲା, “ଏ ଖମ୍ବରେ ଅଛି”? ଉତ୍ତର ମିଳିଲା,
ହଁ | କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ ନିଜ ଗଦାରେ ଖମ୍ବକୁ ଭାଂଗିଲା; ଆଉ ସେଥିରୁ ପ୍ରକଟ ହେଲେ
ପ୍ରଭୂ ନରସିଂହ | ମୁହଁ ଦେଖିବାକୁ ଠିକ ସିଂହ ପରି, ଆଉ ଦେହଟା ପୁରା ମଣିଷ ଭଳିଆ | ନିଜର ମୁନିଆ
ନଖରେ ହିରଣ୍ୟର ଛାତି ଚିରି ଦେଲେ ପ୍ରଭୂ | ଏଟା ହେଲା ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ କଥା, ମୁଁ ଛୋଟ କରି ଶୁଣେଇଲି
| କିଛି ବୁଝିଲ ନା ନାହିଁ ବା ?
(ଭାବନାରେ ହଜିଯାଇଥିଲା
ଭଗବାନ |)
ଚଂଚଳା: (ତାକୁ ହଲେଇ
ପଚାରିଲା ଚଂଚଳା) ହେଇ, ମୋ କଥା ଶୁଣୁଛ ନା ବସି କଣ ଭାବୁଛ?
ଭଗବାନ: (ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ
ହେଲା) ଉୁଁ... ହୁଁ... ହଁ, ମୁଁ ସବୁ ଶୁଣିଛି | ଆରେ ତୋ ଠାକୁର ଯଦି ସବୁଆଡେ ଅଛନ୍ତି...
ଉୁଁ... କ’ଣ ଏଇ ବାଉଁଶ ଖମ୍ବରେ ବି ଅଛନ୍ତି ? ଯଦି ଅଛନ୍ତି ଡାକ୍ ତାକୁ, ମୋ ପୁଅକୁ ଖାଇବାକୁ ଦବ
|
ଚଂଚଳା: ତୁମେ ସେମିତି କଣ
କହୁଛ ?
(ଭଗବାନ ଚଂଚଳାର ଉତ୍ତରକୁ
ଅପେକ୍ଷା ନକରି, କ’ଣ ଗୋଟେ ଖୋଜୁଥାଏ | କିଛି ସମୟ ପରେ ଚାଳରୁ କୁରାଢିଟାକୁ ଟାଣି ଆଣିଲା, ଆଉ
କହିଲା...)
ଭଗବାନ: ଡାକ୍ ତୋ
ଠାକୁରକୁ... ଆଜି ତାର ଦିନକୁ ମୋର ଦିନେ... ଏବେ ଫଇସଲା ହବ... କୋଉଠି ଅଛି ଡାକ୍ ତାକୁ...
ଚଂଚଳା: ତୁମେ ପାଗଳ
ହୋଇଗଲ ନା କ’ଣ ? ଏଇ କଥାରୁ ତୁମେ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦର ଭକ୍ତି କଥା ନ ଶିଖି, ହିରଣ୍ୟ କାଶ୍ୟପ କଥା ଶିଖିଲ
ନା କ’ଣ?
ଭଗବାନ: ସେ କଥା
ମତେ ଆଉ ଶୁଣାନା... ମୁଁ ଠିକ ଜାଣିଛି, ଏଗୁଡା ସବୁ ଗପ | ତୋରି ଭଳିଆ ବୋକୀ ମାନେ ଆକୁ ମାନିନେଇ
ପାରନ୍ତି; ମୁଁ ନୁହେଁ...
ଚଂଚଳା: ହେ ଠାକୁରେ...
ଭଗବାନ: ହଁ, ଡାକ୍ ତାକୁ...
ଆସୁ ସେ, କୋଉଠି ଅଛି?
ଚଂଚଳା: ତୁ ଟା ମରିବୁ ରେ...
ଭଗବାନ: ହାଃ... ହାଃ...
ହାଃ... ମୁଁ ମରିବି... ହଉ ହେଲା... ଏଇ ଦେଖ୍...
(ଏତିକି କହି ସେ
ଖମ୍ବକୁ ହାଣିଲା, ଚୋଟ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଉଠି ବସିଲା ବିଶିକେଶନ | ଅଜଣା ଆତଂକରେ ଆଖି ବୁଜିଲା ଚଂଚଳା
| ଦୁଇ ତିନି ଚୋଟ ପରେ ହଠାତ୍ ସବୁ ଶାନ୍ତ ହେଇ ଗଲା | ଧୀରେ ଧୀରେ ଆଖି ଖୋଲିଲା ଚଂଚଳା |
କିନ୍ତୁ ଏ କ’ଣ ଦେଖୁଛି ସେ ? କି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା ଇଏ ? ଏମିତି କ’ଣ କେବେ ହେଇ ପାରେ?
ଆତଙ୍କିତ ହୋଇ ଚଂଚଳାର
ଛିଣ୍ଡା ପଣତକାନି ତଳେ ବିଶିକେଶନ ଜାବୁଡି ଧରିଛି ତାର ଗୋଟେ ଗୋଡକୁ | ବାଉଁଶଟା ଭାଂଗୀ ଚୁରମାର ହୋଇଯାଇଛି
| କିନ୍ତୁ... ଏ କ’ଣ... ଚଟ୍ଟାଣ ସାରା ବିଂଚୀ ହୋଇଯାଇଛି ଚାଉଳ | ଅତି କମରେ ପୋଷେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ
| ଭଗବାନର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା ଚଂଚଳା... ହାତରୁ କୁରାଢି ଖସି ପଡିଛି, ଆଉ ନିଶ୍ଚଳ ମୁଦ୍ରାରେ ଅଛି
ଭଗବାନ | ଅତି ଆଗ୍ରହରେ ବିଶିକେଶନ ବାଉଁଶ ମୂଳକୁ ଯେମିତି ଟିକିଏ ଖେଂଚୀ ଦେଇଛି, ଦୁଇଟି ବଡ ଗାତୁଆ
ମୂଷା ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଦୌଡି ପଳାଇଲେ | ଏସବୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଚଂଚଳା ପାଖରେ ସମୟ ନଥାଏ, ସେ ମୁଣ୍ଡରେ
ଓଢଣା ଦେଇ କେଜାଣି କେଉଁ ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରୁଥାଏ | ଏସବୁ ଦେଖି ହସି ଉଠିଲା ଭଗବାନ...)
ଭଗବାନ: ହା...
ହା... ହାଃ... ହେଇ ଦେଖ ଦେଖ, କେମିତି ମୁଣ୍ଡିଆ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ଚାଲିଛି ! କହିଲା କ’ଣ
ନା ଠାକୁର ସବୁଆଡେ ଅଛନ୍ତି | ଶଳା, ଠାକୁର ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇ ମୁଁ ପାଇଲି ମୁଷା | ଆଉ ମୂଷା ଗାତରୁ
ମିଳିଲା ଚାଉଳ; ଏଟା କ’ଣ ତୋ ଠାକୁର ଦେଲେ ?
ଚଂଚଳା: ଏ ସବୁ
ହେଉଛି ଠାକୁରଙ୍କର ଚମତ୍କାର | ତାଙ୍କରି କୃପାରୁ ଆଜି ଦିନର ଖାଇବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ହେଇଗଲା | ସେ ଆମକୁ
ଚାଉଳ ଦେଲେ | ମୂଷା ରୁପରେ ଆମକୁ ଦର୍ଶନ ଦେଲେ | ଏହା ଠାକୁରଙ୍କ ଅସ୍ତିତ୍ଵର ପ୍ରମାଣ ନୁହେଁ ତ ଆଉ
କ’ଣ?
ଭଗବାନ: ଏହା ଠାକୁରଙ୍କ
ଅସ୍ତିତ୍ଵର ପ୍ରମାଣ ନୁହେଁ ବରଂ ମୂଷାଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିର ପ୍ରମାଣ, ବୁଝିଲୁ ? ହଉ ସେ ଚାଉଳ ସବୁ ଗୋଟେଇ
ନେ ଆଉ ଏ ଭଂଗା ବାଉଁଶକୁ ଜାଳ କରି ରାନ୍ଧି ଦେ | (ପୁଅକୁ କୋଳେଇ ନେଇ) ବିଶିଆକୁ ମୋର ଭାରି ଭୋକ
ହେଲାଣି |
| ଚାଲିଗଲା ଚଂଚଳା |
Comments
Keep reading and commenting.
Love
AJ
FINALLY :)